ΕΙΣΒΟΛΗ - ΚΥΠΡΟΣ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974, ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΦΑΓΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΜΑ

"ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΣΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΩ ΜΑΜΑ, ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΤΙΜΙΛΗΣΑ ΚΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΟΥ"

Μπράβο Κατερίνα, για το μάθημα που μας έδωσες σήμερα.

ΜΠΡΑΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕΣ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ, ΓΙΑ ΟΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΚΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΑΣ.

Μπράβο Κατερίνα, που μας ξύπνησες.

Έστω Σήμερα....

ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ

www.pirixios.gr

Ker@ilidis

ΔΙΑΒΑΣΕ ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΤΟ ΓΙΑΤΙ...

Σ'όλη μου την ζωή μόνο μια φορά έφαγα χαστούκι από τη μητέρα μου. Ήταν στις 20 Ιουλίου 1974. Οι τούρκοι ήταν έξω από την πόρτα μας και η μάμα μου, ως μεγαλύτερη που ήμουν, με φώναξε να μαζέψω ότι χρήματα είχαμε στο σπίτι για να μαζέψει και εκείνη τα φαγητά από το κελάρι και να φύγουμε.

"Ο κόσμος πεθανίσκει τζιαι εσού σκέφτεσαι τα ριάλλια;" της αντιμίλησα και τότε έφαγα ένα χαστούκι στο μάγουλο όλο δικό μου. Και αυτό το χαστούκι αντιπροσώπευε το μεταφορικό χαστούκι που μας έδωσε η ζωή. Εκείνη την στιγμή τελείωσε η παιδική μου ηλικία, ήταν λες και ενηλικιώθηκα μέσα σε εκείνο το λεπτό.

Να η ανάρτηση της Κατερίνας από την
σελίδα της στο Φου Μπου.

Τα παιδιά φορούσαμε ακόμα τα μαγιό μας. Γιατί κάθε βράδυ κολυμπούσαμε στη θάλασσα μας και που να ξέραμε πως εκείνο το πρωί θα ήταν διαφορετικό? Με τα μαγιό και τα παρεό μπήκαμε στο αυτοκίνητο, τα αδέρφια μου, η γιαγιά μου η Κατερίνα, οι γονείς μου, εγώ, οι δύο θείες μου αδερφές της μητέρας μου, τα δύο μου ξαδέρφια και ο καλαδερφός μου ο Παμπίνος. Το διπλοκάμπινο του πατέρα μου χώρεσε 15 άτομα. Πώς μπήκαμε και καθίσαμε ακόμα δεν ξέρω.

Φύγαμε και δεν βρήκαμε χρόνο να αποχαιρετήσουμε το σπίτι μας, τα ζωντανά μας, τη θάλασσα μας, το σχολείο μας, τις βόλτες μέσα στο τριφύλλι, τα κυκλάμινα στους βράχους, τα γέλια, τη χαρά. Χωρίς χρόνο να αποχαιρετήσουμε τα νιάτα μας.

Γιατί αυτό σημαίνει να είσαι πρόσφυγας. Οι περιουσίες ξαναχτίζονται, σπιτικά ανοίγεις άλλα, όμως την παιδική σου ηλικία, τα χρόνια σου, την αθωότητα που είχες σαν παιδί δεν θα τα ξαναβρείς.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα γίνομαι πάλι εκείνο το κορίτσι μέσα στο φορτωμένο διπλοκάμπινο με το μάγουλο κατακόκκινο από το χαστούκι της μάνας μου...

Φέτος έχασα τη μητέρα μου. Μας έφυγε ξαφνικά στη μακρινή Μελβούρνη και δεν την πρόλαβα να την αποχαιρετήσω. Πέθανε λίγες ώρες προτού να φτάσω. Πάλι δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να την αγκαλιάσω και να της πω συγνώμη μάμα για όσες φορές σου αντιμίλησα, να της πω ευχαριστώ για το ένα και μοναδικό χαστούκι που μου έδωσες, να της πω πως πέρασες πόλεμο, προσφυγιά, ξενιτιά αλλά στάθηκες πάντα και πάνω από όλα ΜΑΝΑ.

Η φωτογαφία που βλέπετε είναι η μόνη που έχω που φαίνεται να είναι πραγματικά χαρούμενη. Δεν την έχω ξαναδεί να γελάει έτσι. Στην αγκαλιά της κρατάει εμένα και βρισκόμαστε στο πρώτο μου σπίτι, το μοναστήρι της Αχειροποιήτου κάπου στην λατρεμένη μας Λάπηθο.

Katerina Cyprus Sweets