Τι είσαι για μένα κανείς δεν ξέρει.
Τι είναι το όργανο για έναν μουσικό λίγοι μπορούν να αντιληφθούν.
Χιλιάδες ώρες μελέτης και αυτοαπομόνωσης για την τρέλα μας το ψώνιο μας την ανάγκη να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας όχι με κραυγές αλλά με νότες.
Για πολλούς η τρέλα αυτή έγινε και μέσον βιοπορισμού,σε ένα θολό τοπίο, χωρίς ωράριο χωρίς ασφάλεια χωρίς να υπάρχει ένα πλαίσιο προστασίας του κλάδου.
Η κοινωνία των αρίστων δεν την θεωρεί δουλειά, είναι αντισυμβατική με τα δικά τους δεδομένα και για άλλη μια φορά ο μουσικός θα πρέπει να πληρώσει αυτήν την αντίληψη και την επιλογή να κάνει την τρέλα του δουλειά.
Εμείς θα συνεχίσουμε ακόμα και αν μας ακούνε μόνο οι τοίχοι των σπιτιών μας ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αντιληφθούν ότι χωρίς μουσική δεν ζει κανείς.
Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συναδέλφους.
Δεν τα παρατάμε ποτέ 🎼🎼🎼
Σάββας Αδαμίδης
Βιρτουόζος μπουζουκιού και ...φίλος μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου