Κυριακή 9 Ιουνίου 2019

ΝΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗ ΝΤΟΝΑΛΤ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ...ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ


Δημήτρης Κεραηλίδης και Ευθύμης Καρανόσιος, σα να μην πέρασε μια μέρα....
"Αδερφέ, σας αγαπώ, κι εσένα και τη Γιάννα σου και την οικογένεια σου..."
ΈΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΦΙΛΟ, ...ΕΥΘΥΜΗ!!!!
ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ, ΊΣΩΣ...!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΕΡΑΗΛΙΔΗΣ
Συγγραφέας - Δημοσιογράφος

<< Ξέρεις τι είναι να μην έχεις στη ζωή τίποτα (σχεδόν) κι ύστερα, με αγώνα, θυσίες, μάχες,
προσπάθειες, επιλογές, να σου έρχεται ότι σου πρέπει;
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι. Που έχασε τον πατέρα του, γιατί ο φουκαράς ενώ έκανε αγώνα για τον άρτον τον επιούσιον, το τρακτέρ που όργωνε, τούμπαρε κι άφησε παιδιά ορφανά και χήρα γυναίκα.
Και το παλικαράκι ήταν δεν ήταν στην εφηβεία.
Ποια εφηβεία; Ζουν εφηβεία τα παιδιά των φτωχών; Όχι βέβαια.
Κι ο Ευθύμης, να πως...

Να πως λένε το παιδί του παραμυθιού μας.
Πάλεψε με την μητέρα του, γιατί ήταν ο μεγαλύτερος από τα αδέρφια στο σπίτι. Πάλεψε. Πάλεψε.
Κι ήρθε η ώρα του να σπουδάσει.
Κι εδώ έρχομαι εγώ. Σε μια πόλη, κάπου στα...
Κάπου στα ψηλά των Βαλκανίων, ήμασταν με τον Ευθύμη συμφοιτητές. Στο πρώτο έτος της Γυμναστικής Ακαδημίας. Για τον Ευθύμη Καρανάσιο ο λόγος…
Πως έγινε και γίναμε φίλοι; Φτωχός εκείνος, φτωχός κι εγώ. Ορφανός από πατέρα εκείνος, ορφανός από πατέρα κι εγώ… Στον αγώνα του εκείνος, στον αγώνα μου κι εγώ…
Και που λέτε, πείνα. Κυριολεκτικά όμως…
Όμως, εγώ από Πιερία. Εκείνος από Χαλκιδική.
Εμείς εδώ, τότε φουλ στις νταλίκες. Η φουκαριάρα η μάνα μου, παρακαλούσε τους οδηγούς που πήγαιναν Γερμανία, να μας φέρνουν φαγητά κι έτσι να την βγάζουμε για μέρες. Βδομάδες. Πολλές φορές και μήνες. Πίτες. Ντολμαδάκια. Κεφτεδάκια ή βραστό… Χωρίς σάλτσες βέβαια, μη και χαλάσουν. Και να τα τουρσιά, να τα σαλάμια και οι κουλούρες με τα τυριά. Πιροσκία και ωτία. Ότι καλούδι υπήρχε στους ντροβάδες που έστελνε η κυρα Μαρούλα η μάνα μου. Η ΠΟΝΤΙΑ ΜΑΝΑ μου…
Και το τηλέφωνο μου; Ντριν και Ντριν. Γιατί ο Ευθύμης πεινούσε. Και ήξερε πως ώρα με την ώρα, ή μέρα με την μέρα ερχόταν «η νταλίκα». Δημήτρη, ήρθε η νταλίκα; Όχι Ευθύμη. Στην άλλη άκρη της γραμμής σιγή. Κι εγώ πεινούσα. Κι εκείνος το ίδιο. Ίσως και περισσότερο…
Όμως και οι δυο υπερήφανοι, δεν λέγαμε σε κανέναν τίποτα. Όλοι έβγαιναν έξω, κι εμείς διαβάζαμε.
Θέλαμε να πάρουμε το έτος πρώτοι. Πρώτοι των πρώτων. Και το κάναμε. Ήμασταν και οι δυο, πρώτοι στο έτος μας. Πήραμε τα παθήματα, περάσαμε την χρονιά τότε, πρώτοι. Από Ιούνιο. Κι ήταν η σκληρή δεκαετία του ’80…
Τα χρόνια περάσανε. Κι εγώ έγινα Καθηγητής σε σχολεία. Και Δημοσιογράφος στα μεγαλύτερα κανάλια της χώρας εν Αθήναις. Και συγγραφέας 3 βιβλίων. Και άλλα πολλά. Κι άλλα τόσα ο Ευθύμης ο Καρανάσιος. Το άλλο ορφανό. Έγινε πλούσιος. Με τέλεια οικογένεια. Με την Γιάννα την γυναίκα του να τον στηρίζει απόλυτα από εκείνα τα χρόνια. Και έγινε και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Και το τελειότερο; Έφτασε να γίνει και Βουλευτής Χαλκιδικής. Και να είναι στο πρώτο τραπέζι του Πλανητάρχη λίγους μήνες πριν, του Προέδρου τον Ηνωμένων Πολιτειών, του Ντόναλτ Τράμπ. Ως ο μόνος Έλλην εξ Ελλάδος…
Και τώρα; Τώρα ξαναζητά την ψήφο των της Χαλκιδικής.
Κι εγώ ρωτώ. Σε τέτοια παιδιά, δεν θα έπρεπε να δώσουμε την ψήφο μας εν λευκώ; Τυφλά αλλά με εμπιστοσύνη; Πέτυχε στην οικογένεια. Πρώτος στις επιχειρήσεις. Πρώτος στα κοινωνικά. Δεν θα πρέπει να βγει πρώτος και τώρα που ένα πουλάκι μου είπε πως ξαναπάει για Βουλευτής;
ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ, ΕΦΤΑΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΘΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΕΙ, ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥ. 
Και ζήσαμε κι εμείς καλά κι οι πολίτες της Χαλκιδικής καλύτερα, αρκεί να βγει το «ορφανό» πρώτο σε ψήφους…
Εγώ Ευθύμη στο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, γιατί σου αξίζει ακόμα και Υπουργείο, στην νέα τάξη πραγμάτων που έρχεται για τους Έλληνες>> .

ΠΥΡΡΙΧΙΟΣ
www.pirixios.gr
Ker@ilidis

Δεν υπάρχουν σχόλια: